පුරා වසරක අවසන් සුසුමත්, නැවුම් වසරක කුළුඳුල් පැතුමත් නත්තල් අසිරිය සමඟින් මුසු වූ, සුන්දර සිතිවිලි අවදි කළා වූ සීතල සුළඟින් කියා පාන්නේ, ලෝකෙම මදකට ගිමන් හරින්නේ තුරු ලතාවන් අතරින් මතු වන, ආගන්තුක විහඟුන් පියාසලා යන හිමිදිරි උදයම මනරම් වුවාට...

කවියකට අමුණන්න පද ගොතා මවන… බැගෑපත් විරාමෙට නෙත් කවුළු අරින… පතොක් කටු උල් කරන හිතට පිනි ඉසින.. අමෘතය පරදවන දිව ඔසුව වැස්ස…

අහසක් සොයමින් නිතී තනි වලාකුළු ඇතී හිත ඇගෙ රළු නැතී ලැබුණු මුල් පෙම නැතී සඟවාගෙන ඇතී ප්‍රේමයක චරිතයක් නැතී හීන දැක ඇතී කවුරුත්ම එහි නැතී හිතුවට ඵලක් නැතී අහසක් එහෙම නොම ඇතී කළු වලාකුළු ඇතී අහසක් මග බලා ඇතී

කෙළවරක් නැති අනන්තයක පුරෝගෙන හීන කප්පරකට කවදා යන්න ලැබේවිද තුම්මුල්ලේ ඇවිදින්නට… රොත්ත පිටින් එකතු වෙලා එකට එක් වී හිඳින්න වසන්තයක් කවදා එයිද ජීවිතයම විඳගන්නට… කිරිකෝඩු අපි තාම මතක පොදි එක්කරන්න ආසයි එක්‍ රොක් වෙන්නට තුම්මුල්ලේ අහස...

හුරු පුරුදු ලෙස හැඟුණ නාඳුනන මදහසක සේයාව රැඳී ඇත මතක අමතක කොණක නොකියාම හිතට විත් නික්ම ගිය නොකියාම නින්දත් නොනිදත් අතර මැද හීනයක…

Stars you are wonderful, Even when in darkness You still manage to shine, Giving us wholesome views Just like stars, We have to shine ourselves Even though in darkness, People shine like stars Lighting the whole world, With their courage and grace...

අහසම කළු කරන් වැහි වැටෙන දවසක එකපාර මතක් වුණ රසබරම මතකෙක සිහින පොත දිගහැරී පිනි වැටුණ පලසක හොඳටම ලියවුණේ නිදිමතම හවසක

අහස නුඹ මා හට නිදහසේ කිරිල්ලියක ලෙස නිදහසේ සරන්නට දී බලා හිඳි දා සිටම නුඹේ සොඳුරු ප්‍රේමය ද රුදුරු ප්‍රේමය ද ඉවසීමෙන් වින්දෙමි මියෙන තුරුම අහිතක් නොසිතාම එයම පමණක් විඳින්නෙමි

හිමිදිරියේ ඇසෙනා නැවුම් හඬට හිරු කිරණ ද තවත් ප්‍රියයි ලතා, වෘක්ෂ මුදුනක සිට ඇය ගීතයකින් ලොව පුබුදයි මල් පිය මත දැවටුන පිණි නෙත් දසුනට සිසිල පොවයි තුරු අතරින් ගලන හඬක් සවනට ගී මිහිර බෙදයි වෘක්ෂ ලතා අතු අතරින් ඇගේ නාද ගලාන එයි විහඟකි ඇය ගයන හඬින්...

ඉඩෝරයේ පිපුණු හත්පෙති මලක් අවාරයට පැහුණු හෙරලියක් සන්තාප නගන කුහුඹුවෙක් තාමත් ඇහෙනවද නාස්පොලු කඩන් යන ගංවතුර අස්සෙ බත් පැකට් එක ගන්න පෝළිමේ ඉද්දි අයවැයත් වැඩි ඡන්දෙන් සම්මතයිලු…

නාඳුනනා සිත් දහසක ප්‍රාර්ථනා ඉටු කරන්නට පොරොන්දු දී ගව් ගානක් දුරින් ඉඳන් නුඹ කඩා වැටෙද්දී දැන සිටියා දැවී මියැදීමට සැරසෙන බව කැප කළේ නුඹ දිවියම අනුනට එනමුදු නුඹ වෙනුවෙන් එක් කඳුළැල්ලක් නොවැටෙද්දී මෙසේ පුද දෙමි නිහඩ විරුවෙකුට තුති…

උසාවිය නිහඬ වී නෑ මුකුත් වෙනසක් ස්වාමිනී වරදකරු මම වෙමී නැවතත් කඩ කෙරුණු වගන්තිය ඇප ලබා අවසන් හදවතේ විත්තිකරු නිදොස් කොට නිදහස්

No one, literally no one will make you feel the way they do. Their warmth being your safest blanket, Their hands encircling you in the safest place, Their ears always on the wake for you, They themselves being the dearest existence!

ඈත පෙර දිනයක, ලැබුණි මම නුඹට, නුඹේ පෙර පිනකට… දැනුණු විට හිතට කම්මැලි නොකෙරු විට ගෙදර වැඩ පන්තියේ… නුඹ සොයා ආවෙමි ඉන්න බෑ යැයි කියා පන්තියෙ… සිනහ, කඳුළැලි මැද්දේ බැනුම්, ගුටි බැට, රණ්ඩු අස්සේ… හීනයකි මට ගෙවී ගිය කාලේ… ගතින්...

මිතුදමේ සැබෑ අරුත කියා දුන් නුඹ විටෙක මවක් තවත් විටක සොයුරියක් වූ නුඹ සිතින් තනි වූ බොහෝ විට මා අසලින් සිටි නුඹ ජීවිතයේ අනේකවිධ දුක් කම්කටොලු වලින් විඳ වූවා… ඉතින් සොයුරිය මා නුඹෙන් පතන්නේ මේ ගෙවෙන්නේ නුඹේ වසන්තයයි ඉඩෝරයක් නොතිබූ ලෙසටම වසන්තයේ...

කඳු කඩන් වැටෙන බව – දැන දැනත් වැසිවලට මේඝයෙන් පලා එන – රැලිවලට උර පෑම ප්‍රේමයකි සොඳුර – නිහඬවම නැසී යාම වැටෙනෙ ඒ කඳු වලත් – වේදනා උසුලා ඔහොම දරාගෙන සිටීමත් – පොළෝ තලයෙත් හැටියි ප්‍රේමයකි එයත් – නිහඬවම විඳවීම ගිනි...

දුර ඈත දවසකට හිත හෙමින්                         දුවයි නුඹ දෑත ගත් දිනය නෙත් කොණක           මැවෙයි ඉණ ගාව රැලි සේලෙ එදත් හරි       ...

හිතට එන පද ඔහේ ලියුවා මක්කරන්නද නොගැලපෙනා පද නොමක තැබුවා හිතු මතේටම පිටු පුරා පද ලිය ලියා කැපුවේ දුක දරා ගන්නට කවියෙකු නො වූ මා වචන පද ගැලපුවා හිත නිවන්නට

ඇරයුම් ලැබ වස් වසනා තෙරුවනෙ මහ සඟ නැමදා බුදුන් දෙසූ දම් වඩනා උතුම් මහා මඟුල උනා අවසන වස් විසූ වෙහෙර පුරා බබළනා දම් සුව සමඟ කැටිව මන බන්දන බලන් සකිය පූජා බෙල ගමට වඩින කඨින සිවුර පේවී පඬු පෙවූ පිනෙන අනුමෝදන් වනු හැමදෙන උතුම් බුදුන් නැමද සිතින….

සඳ නිදන රෑ ලියමි රහසින් වැටෙන සඳ කෙමි මල් ලියන් ගෙන් මතක වල ගිලෙනා අහස් දිය කියාවී ප්‍රේමයට විසඳුම් තනි මලක් තනි වී නොමැති නම් සඳ දියත් උතුරා ගිහින් දැන් ප්‍රේමයේ වැට මතින් එපිටට ගලන ප්‍රේමයද තහනම් එන්න නොහැකියි පියවි මනසට ප්‍රේමයේ තනු මැකුව වරදට...

නිස්සාර හීනෙක ඇලෙමින් ගැටෙමින් වෙන් වීම පෙනි පෙනිම ආලවන්ත වුණු කිසිදාක පර නොවුණු සකුරා මල… මිදොරියේ දොරකඩ දී බැඳුණු ප්‍රේමයේ නමට සුවඳ පමණක් ඉතිරි කොට නික්ම ගිය දෙවොන්දරාසංට යළි කිසිම දාක නකජිමාවේ දී හැරුණු කොට මුණ නොගැහෙනු ඇත ඒ සොඳුරු...

ගසක් ලොකු වෙන්නේම සෙවණ සිසිලස දෙන්න පුංචි ගස් වැල් තමයි නිවන්නේ කුසගින්න වටී තණපත් පවා නො වෙනස්ව එක ලෙසට බිම වැටී දිරා යන පඬු පාට පත් වුවද

හැඟීමක් අල්ලාන අකුරු කරවන… ඉඳ හිටදි හැඬීමුත් නැතුවාම නොවෙති… සැර වැරෙන් බැරි තැනදි කඩදහිය දෙකඩ වන වචන බොහොමයක් ඉක්මනින් ලියති… ක්‍රියාවෙන් බැරි කලදි හැඟීමෙන් හෝ රකිති… බැඳීම් බෙදීම් ලියන කවියනි, හිතවතුනි… කවියන්ට හොඳටෝම පිස්සු…

විදුලි පංකාවල වට ගණන් කරමින් ඇතිරිල්ල හැඩි කරන සරාගී ගැහැණියකි ඈ අතෙහි මිල අධික බෙහෙත් තුණ්ඩුවකි

පිනෙනි පින්බර දෝත නගනා සිහිනෙකිය පා පියුම් බැඳෙනා යන්නටය මේ ගමන සැරුනා වඳින් ශ්‍රී බුදු පාද තොසිනා වෙහෙස වූ කලි නොහැඟෙනා වූ සිරිපතුල වඳිනටම පේ වූ පාද නැගෙනා සිත්රු මන වූ යන්ට පෙරු පෙරුමන්ද සිහි වූ මෙයැයි හැම බොදු සිතෙහි පැතුමත් රැගෙන සද්බැව් ගෙවා...

කාශ්ටක සුළං රැල්ලක ගැටුණ ලුණු රසක් මත ආශ්‍රෙට ළඟා වන්නට නොලැබ ඉඩකඩක් තව වාරකන සුළං අව්වක පෙඟී මැකෙන හවසක මාවතක නිසල මුල්ලක වැතිර මියෙන මොහොතක ප්‍රාර්ථන භරිත හදවත ගැහෙන ඉමට නුදුරුව ලියා නිම නොකළ හසුනක තිතක් – හිස්තැනක් – මම

සඳ කුමරිය හැර ගියමුත් කළු අහස කිසිදින තනි කළේ නැත තරු කැකුළු නුඹ ඇය ඇති දා නැති දා දිගු රැය එකට ළඟින් රැඳුනි සැම දින වෙනසක් නොකොට සඳ කුමරිගෙ රූසිරි ගැන කවි ගෙතුනා ඇය වටකොට නෙක උපමා පටබැඳුනා තරු රෑනට ගී පද වැල් නැත කිසිදා සඳ අහසේ නැති දා නම් හොඳ කීවා

දූවිලි වළා කැටි අතර පොරබඳින නෙතු රිදුම් දෙයි රතුව සිඳී ගිය වැව ද කියයි දුක්බර කතාවක් තනිව ඇටසැකිළි මෙන් කොළ හැලී කනාටුව දුක උහුලන වෘක්ෂ නැත ජල පහස සහ අහර තැන තැන වැටී මියෙනා ජීවිත කියයි ශාපලත් ඉඩෝරයෙ තරම

Never did I ever think that writing would be the hardest thing ever for a person who confided in, leaned on penning their thoughts. Met with a block, trapped inside a maze, hard to reach the day when thoughts would flood in smoothly. At least I...

වැහි කෝඩ වැටෙන මන්දාරමේ ඇස් අස්සෙ නලියන කඳුළු බිංදු උඹ නමින් හැමදාම වැටෙනවා නොනවත්වාම… මතක මං පෙත අවුළුවා උඹ ගිහින් ඉන්න හැටි ඔහොම පුදුමයකි මට තවම… පේ වෙලා කළ පෙමට හීනයක් වෙලා නතර වුණ වටිනාකමක් නැති වටිනම දේ උඹේ ආදරය…

කාලය ඔබ මට මුණගැස්සුවා මෙන්ම ඔබ මගෙන් වෙන් කොටද ඇත… කාලය මට එය ලබාදුන්නා මෙන්ම එය මගෙන් උදුරා ගෙනද ඇත… කාලය මට සතුට මෙන්ම වේදනාවද ගෙනවිත් ඇත… ඒ අතරතුර, කාලය වේගයෙන් ගෙවී ගොස්ද ඇත… එකී කාලය තුළ, කාලය විසින්ම මා බොහෝ දුරක්...

කාලය ගෙවී ගොස් ඇසුණා අසනීප බව ඔබට විමසන්නට ඔබේ තතු නොහැක ඒමට පෙර සේම මන්දාකිණියෙනුත් එහා ඉම සිට හරිත පැහැයෙන් පිරිපුන්ව සියල් මන්දාකිණි අතර සිත් දිනා ගෙන රජ වූ විශ්වයේ රජතුමනි පවසන්න දරුවන්ට රැක දෙන්න ඔබේ ප්‍රාණය පෘථිවිය…

එක බත් පත බෙදාගෙන කෑ යහළුවන් අද නැත… අහු මුලු වල සිනාමල් අද ඇහෙන්නේ නැත… සුදු කොක්කු රෑනින් පිරී ඉතුරුණු… කොට්ටම්බා සෙවණ අමු සොහොනක්ව ඇත… උදේ සවස මල් කැකුළු වලින් පිබිදුණු… ඔරලෝසු කණුව අද ඉකි බිඳිණු ඇත…

සිත්තරාවියක් ලෙසින් මා හදවත නම් වූ කැන්වසයෙහි අඳිමින් සිටියෙමි නොමැකෙන තීන්තෙන් සිතුවමක් සිත එහා මෙහා වූ ඇසිල්ලෙන් නන්නාඳුනන සිත්තරෙකු ඇවිදින් නිමා කර ගොස් ඇත සිතුවම… ඉඳින් සිත්තරාවි බලා හිඳී තවමත් වෙනස් කළ නොහැකි සිතුවම දෙසම…

අහම්බෙන් හමුවුණේ ඉස්පිරිතාලෙදි මං හිටියෙ එකේ වාට්ටුවෙ එදා වගේමයි ඔයා… නැහැ වෙනසක් ⁣පොඩ්ඩක්වත් නලාවත් අතින් අරගෙන කඩිමුඩියෙ යනවා එහෙට මෙහෙට “අලුතින් නේද පත්වීම මෙහෙට?” ඇහුවා මම හෙමීට නර්ස් නෝනගෙන් A/L වලින් පස්සෙ තිත තියන්න වුණානෙ...

දෙනොදාහක් අතර තනිවී රැකවලුන් බෝ ඈත බොඳ වී වැනි වැනී ඔහෙ ගෙවුන කාලය සිහි වුණා එක පාළු මොහොතක කාටු පෑදුණු තදට කරවුණු සිනාවත් බෝ කැතට පේ වුණු බොහෝ කර්කශ බිඳුණු සමයක එක් හිතක් විය වාරු සපයන වෛවර්ණ වූ වර්තමානය පණ ගැහී දළු නැගි වසන්තය ඔව් එහිත කිසි දෙයක්...

තාමත් පේනවා මැවි මැවි උඹේ හසරැල්ල ඉවසුම් නෑ සිහිවෙද්දි දනවා මයෙ පපුවනැති බැරි කමටමයි ආවේ මං මේ ගමනඑතෙරට ආවෙ මං උඹ හින්දා නොවෙද?පුරහඳ උඹයි මගෙ ලෝකේ පෑයූවකොහොමද ගියේ දීලා මට දුක් ගින්නසරණට කෙනෙක් නැත සසරෙම අම්මාටසැනසුම වුනේ උඹ විතරයි මයෙ...

අපට ඇත මුතු රටක් ඇත මහමෙරක් වන් වූ සුන්දර ගස් කොළන් පිරි සියොත් ගගනා නිල්ල ගැසි වෙල් යායක මැදින් ගලනා ජල කඳෙහි වූ අමුතු හැඟුමකි සිසිලස මෙයින් දකිනා අපූරුව නොදකිනා වූ නෙත් මක්කට අහස් ගැබ සිඹිනා වු කඳු මුදුනෙන්ම පොළොවට වැට්ටෙන මහා ජල කඳ වුවද තාලෙට ගලා...

අහස් ගැබ අඳුරු විය රාත්‍රිය                             උදා විය ඒ අඳුරු අහසට පුන් සඳක්                              ළඟා විය එ පුන් සඳ එළිය දී ඝන අඳුර                           නිමා විය සිත් අහස පිබිදී ස්නේහයක්                            පුදා විය සඳ...

අලුත් රුවක් නෙත් ඉදිරියේ දුටු දා, තිගැස්සිච්ච මට මොනවද හිතුනා… මින් පෙර නොදැකපු ඒ ආගන්තුකයා, අළු යට සැඟවුණු ගිනි මෙන් වූවා ඔහු නොකියපු සිත මා කියවූ දා, සිත වරදක දෝ නිතරම හැඟුණා… ඔහු මගෙ සිත තුළ… සිත ලොකු සටනක… මා සැඟවූ සිත කියවා ගන්නට...

අනේ මන්ද හිතේ හැඟුම් කියන කතා හරි කෝලම් ඇගේ හැඟුම් මිතුදමක් ද? නැතිනම් මේ ප්‍රේමයක් ද? කුතුහලයක් හිතේ රුවන් ගෙවී ගියා සොඳුරු මතක අද ඈ හරි හැඩකාරයි මනමාලියකය ඔහුගේ මා අද ඒ ඈ ඉදිරියෙ තවත් එකෙකි මිතුරෙකු ලෙස පතමී සුභ වන්නට හැම දේ ඉඳින් සතුටින් සදා කාලේ…

අමාරු ම තැන්වලත් දරාගෙන හිනැහෙන්න පරාජිත වී කඳුළු හිඳෙන හැටි දැකගන්න! අරාජික පැතුම් පොදි අභිෂේක කරලන්න හිනාවෙන හීනයක් හැමදාම දැකගන්න! වසත් සඳ පායාවී රුදුරු ගිම නිවුණාම!

මතක් වෙයි ඔබව දුකක් දැනුනම බලන්නම් අහස දෙස එවිට ඔබේ රුව එහි මවාගෙන සිහිවෙයි එවිට මට ඔබ මට සඟවා දුන් ඒ සොඳුරු සෙනෙහස ඔබටම ඔබ පවසාගත් රකුසු පෙමක් වූ මා නිවුණු ඒ සෙනෙහස ඉතින් අවසරයි මිය යන තුරුම බලන්නට අහස දෙස ඔබේ රුව එහි මවාගෙන

විය මා දුවණි එදා ඔබෙ සුකුමාල අද රජ ගෙදර මා සිතුවමකි සංකරම දුටු දනන් මුළු හදම රාගයෙන් පුරවාන කැදැල්ලක ආදරිය වීමටම දුටු හීන බොඳ වුණෙම සීගිරට දෝතෙහිම මල් පොකුරු දැරුවාට මා සිතම ගිනිගත්ත පහනක් ය හිතයි මට දුව එන්න හුස්මටම ආයෙ ඔය පපු තුරුලෙ නිදියන්න

වරක සිනහව ගෙන දෙන … තවත් විටෙක විරාගයට ඉඩ දෙන … වරක ජීවිතයට ප්‍රාණයක් වන … තවත් විටෙක ජීවිතයම නීරස කරන … සත්‍ය අසත්‍ය ලෙස මෙලොව පවතින අකුරු තුන ප්‍රේමය යි…

සිනහවක් දෙන අටියෙනුයි මම එදා ඉපැදුන මව් කුසෙහි මම ලැබූ පිය සෙනෙහසෙහි මහිමය ආදරෙයි පියතුමනි පින්බර මගේ පා පුඩු සෙලෙනවා දැක ගොතන පදයක් ගානෙ තුටු වුන පුතේ උඹ හැමදාම දිනපන් කිව්වෙ පින්බර ඔබයි පියතුම දඟකාර මගෙ හැම දේම ලොකු පුංචි දෙයකැයි නැතිය වරදක් නමුදු...

කැළේ දෙවියනි ඔබට ඇසුණි ද හෙණ හඬක් වන පෙතේ… ඔබේ දරුවෙක් හඬා වැටෙනවා අහිමි වී උතුම් මව් සෙනේ… දිය බිඳක් සොයා ඇවිදින් උනේ මේ මහ විනාසේ… ඔහුගෙ සරණට ඔබත් නැතිව ද තනිව ඉවසනු කෙසේ…

තුරුත් නහවා බිමට වැටෙමින් දිය බිඳූ අගම රැඳෙමින් පිච්ච පෙතිවල හැඩ දැමූ රහස් නොකියා තවත් හැඩ පිනි බිඳු තිබූ මලත් නොදනී කවුරුන්ද ඒ හැඩ දැමූ වැටුණු වැහි බිඳු පෙති අගට පිනි බිඳු ලෙසට කැටයම් කරයි වැස්සට හොර රහසේම ඒ තරම් දුකක් වින්දත් පිනි බිඳු ලෙස ට පිච්ච...

මැණිකෙ උඹ යන්න ගිහින් හරියටම තෙමසක් අදට… ලොකු තැනක රස්සාවක් ලැබිලා ලු අපෙ පුතුට… සාලෙ ලොකු පාටියක් සින්දු හරි ජයට… පුතුගෙ යාළුවො ලු ඒ දුව කියනව ඇහුන මට… පිළිකන්නෙ කාමරේ තනියමයි මම රෑට… හීනෙන්වත් ඇවිත් පලයන් මගේ තනි...

නිහඬව හදවත තුළ නිදන් වූ සෙනෙහසේ… දාරක ප්‍රේමය කැටිකරගෙන සිත් අහසේ… දහසකුත් දුක් හිත තුළ සඟවා ගෙන රහසේ… දිවියට එළිය දුන්නේය මහා දිනපති විලසේ… කර්කශ වූ මේ ජීවිත සටනේ… පය නොපැටලි ඉටුකරගන්නට සිහිනේ… ඔබමයි සිසිල් සොමි...

සිතුනි අහස දෙස බලන්නට හදිසියේම එකවරම සිහිවිය එවිට ඔබත් අහස දෙස බලා සිටින බව සිතුනි පුර හඳ දකින්නට නමුත් පුදුමෙකි වෙනදා මෙන් සඳ නැත අද ඔබ කියූ ලෙස අදත් අමාවක ද අහසට? සිතුනි මට…

සුළං රැළි සිපගත්තු නුග සෙවණ, මලින් පාවඩ සැදූ අඩිපාර, කසු කුසුව නැගු බිත්තිවල රහස් දැන් ගොළුව ඇති පාළු වුණ සරසවිය… කාඩ් නැති, අතින් නාල්ලපු ඒ බිමේ කොනක්වත් හරියටම දැකපු නැති… නමට සරසවියේ වුණ නුඹ මා සිනා වී හමුවෙමු කොරෝනා නැති දිනක සමුගන්න...

මතක හැඟුම් හිතේ රුවන් දෑස කොනෙන් කවුළු ඇරන් නොදැනිම නෙත් කොනට බැලුම් පානා ඒ පොඩිති රවුම් සතුටත් පොදු වේය දුකත් හැමට නෙතත් හරි හරියෙන් පුරවා දෙඇස් දිය පොඩිතක් හැඟුමන් පිට කළා නොදත් කාගෙත් ළඟ ඇතිය පොඩිත් කවුරුත් පිට කරයි ලොවෙත් ඒ දිය පොඩි දෙඇස් කොනෙන්...

සහේතුකව ප්‍රේම කරන්නවුන් අතර, මම නුඹට අහේතුකව ප්‍රේම කළෙමි සහේතුක රිදවා ගැනීම් අතර, මම අහේතුකව රිදවා ගතිමි සහේතුක විරහවන් අතර, අහේතුක විරහවේ රසය මම වින්දෙමි සහේතුක අමතක කිරීම් අතර, අහේතුකව මම නුඹ මතකයේ තබා ගතිමි

සිටියා නිදහසේ අපි මහ                      කැලය තුළ කන්නට තිබුනා පලතුරු රස අහර            හොඳ පහළ වැවෙන් දිය නෑවා                           හැමදාම අපි සිටියේ සතුටින් තොපි                   එනතුරුම කැලේ කපලා ගම හැදුවා                 එකතුවෙලා අපේ...

මතකයෙන් නොයන, පැරණි නටඹුන් අතර, සැරිසරන අතීතයෙ දවසක, බිඳුණු මගෙ සිත නැවැත්විය නොහැක මට… කුඩා වියෙ නුඹ ළඟ, රැඳුණු සෙනෙහස උදුර ගත්තද කුරිරු දෛවය… නැවත නොපතමි මතු භවේ නුඹ… මන්ද යත්, නොයෙන්නට නැවත සසරට මට අවැසිය සසර කෙළවර වන නිවන්...

ගිනියම් වූ මද්දහන දැක දැකත් බොරළු කැට වැදී පා රිදුම් දුන්නත් ගතට ඉවසුම් නොදෙන බැව් දැන දැනත් හැමදාම හේනේ දා බිංදු හැලුවා… උල්පතක් සිඳුන මුත් නියඟෙ රස්නෙට තිබහ දැනෙනවා කීවොතින් උගුරට ගත තෙමා වැටෙන දා බිංදු එක්කර හදයි මහ ගංගාවක්… අමාවක අහස දෙස...

රතු ලේ සුදු කිරි කැටි කොට පෙව්වා කියනු බැරිය ඒ සෙනෙහසෙ සීමා මින් ජනිතය මහ ගුණ කඳ පෙම්මා උත්තම වූ චරිතෙකි අප දකිනා තුන් තිස් පැය අප වෙනුවෙනි ගෙවුනා අම්මේ ඔබ අප දෙව් සඳ වූවා මසිත ආල වූ සිතුවිලි මැවුනා මව් ඔබෙ හැම දේ අප වෙත පිදුවා නිමක් නැතිය ඒ සෙනහේ...

පැතුම් දහසක් හිත යට තුරුලු කරගෙන සිත් මානයට පෑයූ සඳ නුඹයි මුවගට කැන්ඳන සිනහාවෙන් මුළු නිවසම කළඑළි කළේ නුඹයි… උදේ හවස වෙහෙස වී මුළු ගතම දහදියෙන් පොගවා ගැටෙන මහ පොළොව කටුකයි… ජීවිතයට දුන් අවවාද අගනේය බොහොම මගේ දිවිය පුරා අදත් හෙටත් ආදරයෙන්...

රෝස රෝස මලකින් පිපුණි පින්නෙ මුකුළුව කාලය ගෙවුණි කොළ තැඹිලි කහ මලින් ගැවසී වෛවර්ණ මල් යායෙන් ගියෙමි අළු රෝස මල් අත වනද්දී සුදු රෝස ගොන්නෙන් නවතිතැයි සිතමි!

උල්පතක මතුවෙලා හිමිහිට ඉවුරු කඩා ආක්‍රමණය කර පුළුල් නිම්න දෙබෑ කොට උසැති රළු ගල්පර සුමුදුව සිඹ හැළුණු මල් කොළ පෙති සෙනෙහසින් වැළඳගෙන වරක හිනැහී වරක රුදුරුව පැහැදිලි සේම බොර දියත් මහ සමුදුරට එක් කරාපු ගං තෙර නම් මම වෙමි… නුඹ...

නුඹ කොතැන සොය සොයා… හිරු රැසම පතද්දී… සඳ වුනත් සොඳුරිය… ඊර්ෂ්‍යා කරන්නැති… එකම එක හදවතක් මත්තෙම නැහෙද්දී… දැඩි රැසින් දැවෙද්දී… දරා විඳිමින් බලා හිරු සෙනෙහස පාද්දී… ආදරේ නාමයෙන් නුඹ… විකසිතව සැලෙන්නී…

කොරෝනා… නුඹේ ගතපුරා තිබ්බේම විස… නුඹ කොහොම ආවාද දන්නේ නෑ මම අපේ හැම බැඳීමක්ම දුරස්කළා නුඹ… මේ අපේ මව්රට තුළ ඕනි නෑ නුඹේ වෛරස… කුමක්දෝ පෙර කරුමෙට ආවේ නුඹ ලංකාවට… මේ මගේ ලක්අම්මට දෙන්නෙපා නුඹ ගින්දර… තුරන් වී පලයන් සදහට...

පෙර කළ පිනට ලැබුනා යාළුවෝ           රෑනක් යාළුවො නෙමෙයි උන් මට සොහොයුරු රෑනක් දිවි මග ගෙවමු සතුටින් අපි                හැමදාමත් පතනවා වෙන්න කියලා මම සුභ           දවසක් ගොඩක් මිතුරෝ ඉන්නවා මට             එක එක උන් එක්කලා සතුටින් මම                 ...

දැවී තැවී පැටලී මං මුළා වී වැටී මිලින වී යාමට මත්තෙන් ජීවය සොයනු වස් දූවිලි ගැසී තැවරී දැල් බැඳී වැහැරී දිරාගිය සැප පහසු අසුනින් එතෙර සැපක් සොයනු වස් තනිවී සිරවී වෙන්වී ආලෝකයෙන් අඳුරට වී වසන් වූ අඳුරු සීත කුටියෙන් උණුහුම සොයා බැහැර වනු වස් සිඳලමින්...

පෙර පුර දන මන රස ගුණ කැන්ඳූ ඉතිහාසයෙ හැම පොත පත ලියැවූ මහර්ඝ වූ ඒ කලාව මනවූ සිරිලක අභිමන් ලෝ තල රැන්ඳූ පිනැති කලාවකි සිරි දළදා පුදනා සිහල එ කලා සිරි මෙ දින දකිනා පුංචි එකාටත් පුද වූ සැටිනා මෙන්න බලන් ඒ පා පොඩි නැටෙනා මනදොළ පිනවයි විශ්මය දනවා මහා දන...

බාල විය සිටම මහත් වෙර යොදා තරගකාරී වන පෙතේ සුසුම් දෙන්නට සැමට රූස්ස මහ ගසක් වී වැඩුණු මා කළ වරද කිම සිසිල සහ හුස්ම කිසිත් අඩුවක් නැතිව රැකුමට ඔබේ ප්‍රාණය සුසුම් දීම ද මා කළ වරද…

ගිනි ගහන මහ පොළොව නිවාලන පොද වැස්ස මල් කැකුළු පුබුදු වන කුළුඳුල්ම හිරු කිරණ ගත වැකුණු දා බිංදු පිස හෙලූ මද පවන ඉර හඳත් අවු වැසිත් දරා උන් නිල් අහස දුක් බරින් මැඩුණු කල හිත නිවන බණ පදය සසර මග යනෙන තුරු නිම නොවන පෙම් කවිය…

හුස්ම පොද යදින දෙසතියකට රාමු වුණ ජීවිත… කොපමණක් ඇතිද අසරණව මෙදින කළ හැකි යමක් නොවේ ද කළ හැක්කන් තවමත් නිදිය සමීපතම නික්මීමක් වන තුරුම ඉලක්කමට හූල්ලන අප එ විඳි දුක් කෙදින වටහා ගන්නද… නොපතමු එවන් ඉරණමක් කිසිවෙකුට පතන්නෙමු සැඟවුණු හසරැලි...

සුළඟ මත දැවටෙද්දි උඩු ගුවනෙ පාවෙද්දි වැටෙන විට දිරි දෙද්දි ඉගිලෙන්න තටු දෙද්දි වාතලයෙ මුසු වෙද්දි නුහුරු නුඹේ ලෝකයෙදි දුරින් හිඳ විමසද්දි… ආදරේ හඟවද්දි… මද නලක ආදරේ එසේය… පුළුන්‍ රැළි කෝෂයෙන් නික්මෙද්දි ඉගිලෙන්න තටු දෙද්දි වචනෙකින්වත් සැකයක් නොවී…

ඉරට තනි රකිනා අඳුරේ හිඳ හිනැහෙනා සිතට සිසිල ගෙන එනා කඩුපුල් කුසුම් විකසිත කරවනා කිවිඳු මනස පුබුදනා ලාලිත්‍ය පද බන්දනා සෞම්‍ය ලීලාව කැන්ඳනා සිත්තම් වල හැඩවෙනා පෝයදාට වටකුරුවට පායනා කිරි සුදට හා හාමි මතුවෙනා සෞම්‍ය සඳවතී අහස් ගැබ හිනැහෙනා

මෙලොව එළිය දුටු දා පටන් නුඹෙන් ලද සෙනෙහස අන් කිසිවකටත් සම කළ නොහැක අම්මේ… අප සතුට වෙනුවෙන් නුඹේ සතුට පරදුවට තබා නුඹ කැපවුණු සැටි මා හට පුදුමයි අම්මේ… මා සිතින් පැරදුනු සෑම විටකම නුඹ මා ළඟින් හිඳ මා හට ශක්තියක් වූවා අම්මේ… මා දිවි ඇති තුරාවට...

දිවයුරු පිබිද පෙර’ඹර දිග                 නැගඑද්දී සුමියුරු හඬින් විහඟුන් ගී                 නදදෙද්දී අමයුරු පැතුම් දහසක් හද         ...

නිසල සිත වගෙම සුදු අහසේ දුටිමි සත් පැහැ දේදුන්නක් වැස්සකට පසු මතු ව කන්දෙ ඈතින්… රතු, තැඹිලි කහ කොළ කලක් සිට හැඳින ඇති රුවක් මෙන් ඇස් මානයට එබී බැලුවා දෝ… නිල්, ඉන්ඩිගෝ, දම් අහසෙ සමච්චල් සිනහවක් ඇඳ මග විවර කළේ ඒ දේදුනු පැහැ අතීතයට…

කඳු හෙල් නිම්න පසුකර ළා හිරු කිරණ අතරින ඇදෙන නැළවිලි තාලය උමං කපොලු පසුකර හූ හඬ නංවන සීතල හිමිදිරියේ ගෙනෙන මිහිඳුම් සළුව ඉරාගෙන මැවුම්කාර සිත්තමක අපූරුව උඩරට මැණිකෙගෙ අසිරි කැන්ඳන

කමි යහමින් රස කරකන්නට යමක් නැති හින්දානමින් රොටියක්යඑනමුදු පොල් පිටි ද නැතියහමින් අඹරාඅව්වේ වේලාදිව්‍ය භෝජන සමය එයරන් ආකරයෙන් ගත්මැටි රොටිය…  

කප්පරක් ආදරය දෝතින් ම දුන් නුඹට සඟවාන හිටියාට අමනාපකම් නැති ය ඇවිළෙද්දි ළය මඩල විඩාබර නෙත් වලට කඳුළු පිනි කැට සේම රූ රාවි සිත් මලට දහස් සිතුවිලි අතර තෙරපෙනා නාමයට නොමැති කල් වැටහේවි නුඹට මේ නොදුටු හිත

සිත් බැඳුණු ප්‍රේමයට ඉමක් නැත හිමිකමක් නැත නමුදු නැත අවාරයක් මල් පිපෙන වසන්තය හැර ගතින් දුර ඈත සිටියද සිතින් ළඟ පාත මිස…

සඳට හිරු මිසක ගැලපේද තව සඳක් මලට බඹරෙකු මිසක ගැලපේද තව මලක් ගහට වැල මිසක ගැලපේද තව ගහක් අසන මේ පොළවට, දෙන්ට උත්තර නැති නිසා අපි සැඟව ඉමු තව කලක්…

නිල් පාට කන්ඳෙන් හමා එන නැවුම් සුවඳක පහස විඳගෙන තාලයට රඟ දේවි ඇය සේ පුංචි කිරි පිරි ගොයම් ගස්… පාළු කෙත්වතු ඇළේ දිය බී පිළිස්සුම් පැහැ නිලට හරවා ආදරෙන් නුඹ වගේ හිනැහේ කඳුළු පිස දා ජීවිතේ… රෑ පුරා වැටි අනෝරා වැසි හොරෙන් ගෙන ගිය කිරි ගොයම්...

කලකට පෙරාතුව දවසක බැඳීමක් අපුල කර විරාමයක් තැබුවෙමි බැඳීම් බැඳ යදම් ලා සිරකර පඬු පැහැය ගත් කසාවතකට… අදෘශ්‍යමාන මාරයා ඉඩනොදෙන බව බැඳීම් සසර දුක නිවාලන්නට පසක් කරමින් නැවතුනෙමි නමක් නොවූ බැඳීමක තිත තැබීමි ඉදින් පොරවා ලූ කසාවතට ආයෙම…

සත් කෝරළේ පායිම්පත්තුවේ තේජසට විතරක්ද කැප? කැරකෙන ගිනි බෝල වැදෙන කස පාර තිරයක් ඉස්සරහදි දැනෙනවද? රැස් විහිදෙන පත්තිරුප්පුව කිරිපාට මාළිගාව දකින්නට ඇස් පින් කරලා නැතුව ද? දිව්‍යමය සැපත දකින්නට රැකදෙන්න සමිඳු දළදා වසංගතයෙන් සැවොම!

වැහි පින්නෙ කෝඩයට… ලොබ බඳින මිහි මවට… අවැසි විය මිහි දරුන්…! බිලි නොදෙන්නට ගිමට…! ගත නැඟෙන ඉරි තැලුම්… ඉවසුවා ඈ, අපි නමට …! අසීරුම ජීවිතේ… දුක සැඟවුවා එමට…! වසන්තය ඇවිද විත්… තුරුල් වන තුරු ඇයට…!අදත් ඈ...

සත් ස්වර මුසුකර රිද්මය මවන රූ රටා අතර ගයන්නට ගී පද වැල් මධුර ගීයක් විලසින් පද සමඟ ගලනා තනුව දසුනක් ලෙස මවා පාන්නට නිපුණත්වයෙන් පිරි ශිල්පියකුට සංගීතය, කැඩපතකි තම හැකියා දකින්නට…

රතු පාට වෙනතුරුම කකුල් බොර           පාට අත් තැලුවාට තරහ නෑ සර් තුන්                   හිතකවත් ඇත්ත, පිළිගන්නවා හොරකමක් කළෙ       මමත් කමක් නෑ...

පුරවර සෙංකඩගල සිරි නරඹන මහ නද දී බුදු හිමි ගුණ වන්දන හේවිසි බෙර හඬ ගගනත නංවන ඇසළ මහේ මහා මංගල පුදසුන සුවසූ දහසක් ධර්මය ස්පර්ශිත තෙද බල පින්බර මල් වැසි වස්සන පිනැති හස්ති රජු මස්තක බැබළෙන උත්තම සිරි දළදා හිමි නැමදුම සකල කලා හෙළ හැම සිරි නන්දන පන්දම්...

Perfect makeup; Woah! Shimmering! Wait what? Shimmering? Ever questioned? How; Mica It’s mica makes it shimmer. Dawn to dusk; Scrounging for mica; Illegal; unethical; Dying in mica mines; Even children! Now shivering?

නැදුන්ගමුවේ විජය රාජා නමින් සුපතළ හස්ති රාජා දෙදළ දරණා තේජ රාජා උතුම් දළඳා වඳින රාජා… පිනැති පින්බර ඇතුනි රාජා ධර්ම දීපයෙ පතළ රාජා දෙපයින්ම සෙංකඩගලට ආවා වඩමන්ට සිරි උතුම් දාඨා… මලින් පුදසුන් වැඳුම් ලබනා පිනැති තේජස් හස්ති රාජා මහා ගුණ...

පුංචි දෑඟිලි මෝරලත් නෑ තත් වයන්නටමයි හිතේ… ඇඟිලි තුඩුවට දැනුනෙ නම් නෑ රසය හැඟුණා මයෙ හිතේ… දිනෙන් දින ගෙවුණාට කම් නෑ ඇඟිලි තුඩටත් එය හිතේ… මනු සතාහට බරක් නම් නෑ කප්පරක් රස එහි ඇතේ…

සිය රුසිරු මිටින් ගෙන හලා ප්‍රේමාන්ධව ලෝ දෙස බලා සිතුම් එකින් එක ගෙන සලා රුවැත්තිය විය දිනක් මංමුලා… නුඹ විෂකි මට නම් හලාහල සුන්දර කතුන් කෙතරම් ද ලොව බල තිගේ මුහුණේ අයුරු මූසල තව නොඉද විගසින් මෙතැන් පල… අවසන් සුපෙම් හැඟුම එසේ නිමවුණ...

මල් රොන් සොයා ඉගිලෙන බිඟු රෑනේ… මුණු මුණුවට කන් දෙන්නට ආයේ… ලහිරු කිරණ ගලනා හිමිදිරි උදයේ… අසිරි විඳින්නට ආසයි එළඹෙන දිනයේ… එක ඉත්තක පිපුණත් අපි මේ භවයේ… යළි හමුවේද නැවතත් මේ ලෙස ආයේ… නාඬා සිටිනු මැන මා යෙහෙළියනේ… සත්‍ය මෙයයි සැමට උරුම මේ දිවියේ…...

පිහාටුවක්වත් නැතිව ඉගිලෙන්න කැදැල්ලේ දොරකඩට වී නබෝ ගැබ දෙස බලා සිටි කුරුල්ලා ඇහින් පොළොවට පැන්න කඳුළු කැට දෙක තුනට ගිනි පිඹින ඇස් වලින් රවා තරවටු කළා

හිරු මියෙන සැඳෑවක අඳුර මැද                        ගොම්මනේ නුඹෙ තුරුලෙ ගුලි ගැසී සොයමි ඉම                     ප්‍රේමයේ කෝල ලෙස දෙතොල මත තවරනා                    උණුසුමේ ඇවිලෙනා සිත් මඬල මුදමි නුඹ මත                         ඔහේ රටාවට ගත වෙළෙන සියුම්...