හැඩකාරි නුඹ මගෙ දෝණියේ නොදුටුවත් නුඹ මව් සෙනේ අරලියා ගස යට ඉඳ නුඹේ මවත් සිනහේ සඳ සේ සිනාසී වට පිට බලබලා කිරි සොයා හඬද්දී නුඹ ඉකි ගසා පිය දෙතනෙ කිරි නැති නිසා දැවුනි මා නෙතු බොඳ වෙලා නුඹ මගේ ප්‍රාණය යි දෝණියේ සිනාසෙන විට නුඹ මව වගේ දරා ගෙන දුක් මේ...

කපුටෝ එක ඕසෙට පෙළගැහිලා උන් තාමත් නෑ සිංදු කියන්නේ රබාන හඬවන්ට පදමට ගින්දර නෑ ලිප් බොක්කේ අළු සුවඳටවත් ඇවිත් පලයං කෙවිලියනේ… ගිනි අව්වට රත් එරබදු දා වෙලා හොරෙන්ම රෑට මිනී මල් පිපෙනවා හීතලේ කැවුම් නැතත් අවුරුදු කියන්ට උඹලා විතරයි ආවෙ...

වයසින් නම් බාල තමයි මටත් වඩා ඇය එකම අත්තේ මල් නොවුණට මාත් එක්ක ඇය එකම ගහේ මල් වුණා අපි අපේ පෙර පිනකට අම්මා නොව මං ගැන තේරුම් ගත් හොඳම කෙනා ඇය

කප්පරක් හීන පුරෝගෙන සිහින පසුපස හඹා යන ම නෙතඟට නිදිවර්ජිත රැයවල් හුරුපුරුදුය පෙරදාටත් වඩා පොදි ගැහෙන හීන එකිනෙක අහුලාන පියමං මග විඩාබර මුත් තනි නොතනියට නිදිබර ගැහෙමින් දොරකඩ පාමුල ම දෙස බලා හිඳින නුඹ පෙරදාටත් වඩා සවියකි මෙ දින මෙ මට

කෙලෙස් ගං තෙර නිමාවක් නැති එතෙර වන්නට පෙරුම් පුර ඇති අවිඳු අඳුරක නිසරු සසරක සතුට සැනසුම මිරිඟුවක්… දියණි, පෙම්වති, පතිනි, මව් බැමි බිඳ දමා භව තරණයක වඩින ඈ යශෝදරා කුල පින්සාර කුසුමක්… දරදඬුම රළු කලු ගල් පවා අද ශ්වේත සළු පිළි ගත දරා ගෙන මිලින වී...

හද රිද්දන කතා නම් බෝමයි ඒ අතරත රැඳුණු සිනහවයි මුව මඬල සරසනා ලතාවයි ඔහු වින්දෙ හැම දේම තනිවමයි පෙම් කළ සිතට ඇඳි රූ රටාවයි සිත් මත්තෙ වූ නොකී කතාවයි දෙතොලත රැන්දු බැව් නම් සැබෑවයි යන තෙක්ම නෙදනී ඈ මගේමයි දෙනෙත් පුරා බලා උන්නු රටාවයි යළි නොඑනා බැව් නම්...

බාල වියට සමු දී ආවා කෙමෙන්, හිඳියි සුන්දර යෞවනය ගෙවමින් දුටුවෙයි බඹරුන් පෙමින් වෙලි මලක, සිතුනා විසය ද මුන්ටත් මේ දිනෙක දුටුවා රුවක් කිසිදා නොදුටු වරෙකම, ගැටුණේ මනසට දෙනෙතයි ඇගේ ඒ වෙලෙහිම සුන්දරයි පෙම් සිතුවිලි මනසට ගලනා, කළඹති හැඟුමන් නිතරම දැනෙනා...

අහම්බෙන් හමු වීම ප්‍රේමයක ඇරඹීම මතක පිටු අතර හිඳ ඉකි බිඳී හැමදාම එකිනෙකට නුරුස්සන සිතුවිලිය සැනින් සැන විරසකය සිතින් සිත දුරස් විය ටිකෙන් ටික උත්සාහය රැක ගන්න බැනුම්පිට බැනුම් මැද එහෙත් නැත ඉවසීම නිමාව ද ප්‍රේමයක

කඩා වැටෙන තරු අතර දුටුවෙමි එක් තරුවක් හුරු පුරුදු… කලකට පෙර අහස බලනවිට අහස විසින් රැක ගත් තනි තරුවක්… අනවසරයෙන්ම අහසෙන් වෙන් වී අකමැත්තෙන් කඩා වැටෙන…

එකම අහස යට දෙතැනක ඉඳගෙන තරු ගනිමු ද අපි එකම වෙලේ… දකුණු කුරුසියෙන් මට මග කිව්වෙම ඔබ දෙසටයි නිරන්තරේ… අහසේ උන්නු ඔරායනුත් මට නුඹ නිති සිහි කෙරුවේ… හැඩි දැඩි නුඹට ඔරායනුත් දෙවැනියි මගෙ සිත් අහසේ… ඔරායන්ගෙ ළඟම ඉඳන් බැබලෙන තරුව වෙලා...

ඔබ ලැබෙන තුරු වියවුලෙන් මමයි දුක්බර කවිය ලීවේ මගේ අත ඔබ ගන්නා තුරා වින්ද වේදනා කවිය වූයේ දිනෙක ඔබ මා පැතුව දිනයේ හදේ වියවුල් වියැකුණේ ඉඳින් කෙලෙස ද විරහ කවියෙන් යලිත් මා කවි ගොතන්නේ

වැටෙන හැටි දහඩිය කඳුළු කැට මහ පොළොව තෙත් වෙන තරමට දුටුවෙ නැහැ කිසිවිට වෙහෙස වෙන හැටි පියෙකු මුදලට දරදඬු පිරිමි හිත යට සෙනෙහස ගැලුවා දෝණිට කාලය මැවූ වෙනසට අවනත වීය මා ටිකෙන් ටික අවසර දෙන්න මට නුඹගෙන් නික්ම යන්නට ගියත් දුර ඈතට සමානයි නුඹ මගේ ප්‍රාණෙට

තෙරක් නොමැති විසල් අහසට හූල්ලන පෙම්වතෙකි තනි වුණ… කැදැල්ලෙ උන් කිරිල්ලිය සෙනෙහෙබර හිතැත්තිය “කොහේ යන්න ද දමා පෙම්වත…” කියූ පසුදාම ඉගිලිලා කිම් ද නුඹ ගියේ වෙන අතක අවුළුවා මගෙ සියොළඟම…

මං කැමති හැමදාම වහින අහසකට ඒත් කෝ අපට වැස්සක්… පෙර පවට හිමිවෙච්ච කාස්ටක අව්වකට යලේදිම ඉරිතලපු කුඹුරටම යටවෙලා මැරිල ඇති ගැඩිවිල්ලො අපි වගේ වැසි පොදක් නැති අහසටම උඩ බලන් හූල්ලල…

පුරා සියවසක් ඔබ දුන්නෙමි සෙවණ දස දහසක් අරමුණු වෙත එළියත් නොඅඩුව ඔබ තුරුලට ආ පරපුර දනිතියි ඒ ගැන නිරතුරුවම දිටීමට දින ගනිමින් හිඳී අපත් ඔබේ රුව මතු කලෙක සරසවි මෑණියනි ඔබයි දිදුලන සම්පත වාගෙයි අගතැන් ගත් දැනුම් මන්දිරයක් නොවේ පුරවරට රටටම ආලෝකයකි නුඹ...

සකල සක්වලටම පෑ මහා කරුණා මෛත්‍රිය පිරි නොනිම් සෙනෙහස… කිසිවක් කිසිවෙකුත් තමාගේ නොවන බව දත් නොනිම් ප්‍රඥාව… එක්තැනක…

රාත්‍රිය උසාවිය වැනිය හිත නඩු අහන සිහිනෙනුත් පෙම් බඳින වැරදිකරු මම ම විය පැමිණිල්ල නුඹ ගෙනා දඬුවමට හිස නමන සමුගන්න මග අසා සිතුවිල්ල සිර කරන

නග්න සිරුරට වුවත් යට යන නග්න වෙන තරමටම ලස්සන හදේ නිරුවත ට සම තැන හිතේ නිරුවත නොවෙ ද මුල් තැන සයන පෙඟ වූ හැම නග්න සිරුරු වින්දා ද යසිරු වූ නිරුවතේ රුසිරු නොවිඳින්න හේතුවම වූයේ කුරිරු නිරුවත් හිත නොදැකීමමයි මිතුරු

නයනා අමර සල් ගස යට නෙක නෙක රූප පාට පාට නැවුම් සුවඳ පොත් පිටු අතර තවමත් මතකයි එදා මෙන් අද පිය නැගූ පළමු වසර ගුරුතුමිය අසල සිට ඉගෙන ගත් අකුරු ටික පාර කීවා එන්න දුරකට පුදුමය මේ ආ ගමන නතර විය සරසවිය තුළ අමතක නොමැත මට මාගේ මුල්ම විදුබිම

ඈත අහසේ තට්ට තනියම හඳ විතරක් ඇයි අද නිසොල්මන්ව… හැමදාම තනි රැකපු ඒ පුංචි තරුව අද නෑ පේන්න… ඉන්න තැනකින් හනික වරෙන් හඳ ළඟට උබ නැතුව හඳ ගාව හද කොහොම ඉවසම්ද…

පුන් සඳ කිරණ නැහැවී ගලනා                          පෙම්මා රුදු ගිරි පවා සෙනෙහස් සුවඳට                         නම්මා මුදු කරුණා ගුණ බිඳු නොපෙනෙන                   නිම්මා හද පුදසුනේ පිවිතුරු කුසුමයි                              අම්මා පැතුම් මල් පූදින්න...

පින්සාර සිතින් පේව බුදු පුදට මිහිදුම් සේල අතරින තුන් සරණේ ගයමින සකි සඳ හිරු තනි නොතනියට සීත ගඟුලැල් විඩා නිවුමට ඉදිකටුපාන හැරමිටිපාන පසුකොට සුමන් සමන් දෙවි බැතියෙන් සිහිකොට සිරි පා පියුම් කරුණාවට සමනළුන් එක්ක පියඹන්න…

පුරුක් අග දිලුණත් ඊයම් සුවඳ නෑසූ එකක් මත එකක් පිළිවෙලට ගෙතුනු මා මතින් පණ පෙවුණු ඔබ දෑත මෙන් වූ දම්වැලක් කාටත් හොරෙන් මළ කාපු

ලෙළෙන නළ මත සිසිල පීදී යුහුව අඹරට ඇදෙනවා… නැගෙන සඳ කත අවර දිනිඳුට නෙතින් නෙත ඉඟි මරනවා… පිපෙන කොඳ මල් වියන් අතුරා ගඟෙන් සෙවණැලි බලනවා… නොඑන හිරු වෙත බැලුම් පානා සඳට තරු පෙළ රවනවා… මවන සෙනෙහස ලං ව පුදනට දිවාකර ඇත ලතැවෙමින්…...

රෝහල් වාට්ටුවක පෙනුමැති කාමරයේ නිවසේ දෙවියන් ඇත මෙ දින දුක සේ හිත නිවන්නට ගැයු ගීත රාවෙන් ඇඳුණේ ය වියපත් මුව සිනා රැල්ලක් තුටු සිතින් සැවොම නික්මෙන්න මත්තෙන් වැන්දේය මව්පියන් අපේ ම යැයි සිතමින් නොසිතු ලෙස තෙත් වුණේ ඇගෙ විඩාබර දෙනෙත් කඳුළු කැට වැටුණේ...

ගෙදර මීයන් සමඟ ලේනුන් භය කරන්න… අම්මා ගෙන ආ යහළුවෙකි ඔහු, අදින් වසරකට පෙරාතුව… නොමැති බැවින් සොයුරෙකු අපට… අප්පච්චී හදාගත්තා මෙනි ඔහු, දරුකමට… කෙසේ වුව ද මීයන්ගේ හද… මගේ හිත නම් ගැහෙයි නිතරම, ඉඩම සමගින් නිවසත් ලියා දේවි දැයි! කියා ඔහුටම…

දවාලන්නට ආත්මයක් පතන්නට සරණක් පිංසාර පින් බිමක් තිසරණයෙහි බලයක්… කෙලෙස් ගින්නෙන් නිවෙන්නට සිත් සතන් ලැබේවා! සැනසුමක් මහ සෑයේ අනුහසින්…

රෝස මල් පොකුරක පිපුනු තද කළු රෝස මලකට ආවඩන සුදු පිරිමි වෙනුවට කළුම කළු පිරිමියෙක් වුවමනා කර තිබේ… “එළිපිට විකෘති අගය කරන්නා ද තමා උදෙසා වන කල්හි ප්‍රකෘති හඹා යයි. ප්‍රකෘතිකයා ද නිතැතින්ම ප්‍රකෘති හඹා යයි. තවද, විකෘතිකයා ද එලෙසින්ම ප්‍රකෘති හඹා යයි…”

ලැබෙනතුරු රකින්නා වූ ආදරේ ලැබුනු පසු නොබලනා ආදරේ ගිලිහි යන විට දැනුණු ආදරේ යළි සොයයි පෙර ලැබුණු ආදරේ ලැබුනොතින් ඔබ සොයපු ආදරේ පණක් මෙන් රැකගන්න ලැබුණු දේ

සිනහ වෙන්නේ දුකින් හිත යට එහෙම කියලා හඬලා ඵල නැත නොයා ඉන්නට බැරිම තැන ගිය අයගේ යෑමට වැලපිලා කිම මැකෙන්නට තිබිලා ම ලියවුණ කතාවක රස සොයා කුමටද? නවකතාව ද? කෙටි කතාව ද? ඒක ගෙතුනේ චරිතයන් උඩ ලියා ගන්නට බැරිව ලතැවෙන පැදි පෙළක් නොම වෙලා එය කෙටි කතාවක් වෙලා...

නිදිවරන යාමයේ තැලී පොඩි වුණු සුසුම් අතරේ… ඇස් කෙවෙනි අස්සේ නලියන කඳුළු මත්තේ… පෙනී නොපෙනෙන පිංසාර රූපේ… දැකගන්න ආවේ විඳගන්න සෙනෙහේ… පුදුමයකි ආලේ නොවිඳාම සෙනෙහේ යන්න මට හනිකේ කෙලෙස විසඳුණි ද දෛවේ…

ඔහු ද නොදනී පවසන්නෙ කිම දැයි තවත් උන් කට ඇරන් අසතී තමන් ගැන නොසොයනා මිනිසා අනෙකගේ ඇදකුද සොයා ඇවිදී කන්නෙ මොනවද බොන්නෙ මොනවද කොටට ඇන්ද ද දිගට ඇන්ද ද රෑත් වී ඇත තවම නෑ මූ මොකා එක්ක ද යන්නෙ එන්නේ මමනෙ දන්නෙ මුන්ගෙ කෙරුවා කියන්නේ සැම තැනම එක දෙක කොට...

ගල්වනා තෙල් බිඳෙන් දැල්වෙනා පහන් තිර ළං වෙනා සුළඟකින් නිවී යන අරුමය වෙනස් වන ලෝකයේ නොවෙනස් වූ එකම දෙය තුන් වන පේළියේ පළමු වන වචනය

කැදැල්ල තනි කොට එතෙරට ගිය නුඹ හින්දා වැසියන් නගනා අවලාද සිව් වසරක් තනි මන් වින්දා දිවි ගමන සරි කර ගන්නා තරමක් උනුන් නොදකින හින්දා වගක් නෑ තනි මට සිටිනා අපේ පැටවුන් හින්දා නුඹ බිය නොවන් හිමියනි මා කෙරෙහි කිසිදා මෙතෙරට නුඹ එනකන් තනිකම හොඳා මට නුපුරුදු...

වෙනස් වූ ඉලක්කම් නොසලකා                                          හරිමි නොවෙනස් හැඟීමම සිහියෙන්ම                                        රකිමි සමරන්න නොහැක මට අතීතය                                          වටිමි දින පොතට පමණක් සමු දීම                 ...

නුඹ කවියෙක් ආත්මෙන්ම කවි ගොතන මට විතරක් පෙනෙන්න… මගේ හිතෙත් කවි හැදෙනවා ගොතාගන්න බැරි වුණාට නුඹත් ඒ බව දන්නවා සමහරවිට… කොහේ හිටියත් කියවපං හිතේ ගෙතෙන කවි ඔක්කොම මං ලියන්නේ නුඹට…

නිහඬව සුව බෙදන නිසලව පණ රකින ගැඹුරුය බෙදන සෙනෙහස බියකරුය නොරකිනා මනුසත හට සොඳුරුය වනස්පති මිහි මව මත සිටින රකිමු රැක ගමු සැමදෙන එක්ව

The promise of God was fulfilled, As he sent his beloved Son to us When the right time arrived, Gabriel the Archangel brought the good message He said to Mary, a young woman from Nazareth, “Your son will change the whole world” It was a cold night...

ඇස් ඇරන් දැකපු එක ලස්සනම හීනයක්… නිදි වරන් පැය ගණන් පොත් අස්සෙ මැදියමත්… ඉඳ හිටදි කඳුළින්ම බොඳ වුණත් පාඩමක්… ඇත්තමයි උපාධිය මගෙ ලොකුම හීනයක්… සිව් වසර ඉගිලිලා මටත් නොකියම ඉතින්… තුම්මුල්ල නැකත් සිරි රැගෙන විත් හද...

හීනි වැහි පොද සීත හිරිකඩ හිරුගෙ පෙරමග හරස් වීම්… පාර අද්දර හීන අහුලන කාසි එක දෙක දුරස් වීම්… අලුත් කඩපිල් විසල් සළුපිල් බැලු බැලූ අත වෙනස් වීම්… ඒත් තවමත් වීදි අද්දර සිසිල සොයනව අයිස්ක්‍රීම්…

සිහිය නොමලත් බොඳ වූ නෙත් සැනින් පිසදා අවදි කරනෙම් ඇසුණු සැනෙකින් නොලද දසුනෙන් බෙහෙත් සුව දෙන් තැති ගැන් වූ යෙම් සෙල වූ පා යුග නොසෙල්වෙත් පා සරඹය ද ගොළු ව යෙත් පසක් කරලුව වියරු පා යුග ප්ලාස්ටික්…

ප්‍රේමයට මුලාව දෙලොවක් අතර තනිව සිටි උඹේ හදවතේ හිමිකාරිය ලත් මම ද නිහඬ රැජිණකි මතු පෙරුම් පුරන සසරක් පාසා උඹවම විතරක් පතන නිහඬ රැජිණ මමයි කුමරුණේ උඹේ හදවතේ…

කොයි කවුරු අමතනා නමින් මං                 සයිමා හැමදෙනා හිනැහුනේ වුණ නිසා                 ලැයිමා බිඳ දමා සියලු බැමි නවතමින්                      ඇල්මා නිවහනෙන් පිට වුණේ බැඳි ගැලේ                වයිමා විඳපු දුක් කඳුළු කැට නොබැලුවත්             දෙයියා...

I know it’s been a hard year, For someone who had goals Even the nights are getting longer, Saying it’s time to get a rest Not to put your goals aside, But for healing yourself with positives To start again with a fresh mind, there is...

වෙරළක් වී නුඹ බලාන උන්නත්මා රළ වූව ට ඵලක් නැතේවෙරළේ වැදි වැදි ආපස්සට යනරළ වීමට නම් හිතේ නැතේමුවදොර වී නුඹ බලාන උන්නොත්ගඟක් වෙලා මට ගලනු හැකේකෙතරම් බාධා එන මග තිබුණත්නැවතුම නුඹ ළඟමයි ඇත්තේ

පණක් නසා කළ පෙමක් ලෙස නම් කරමි ප්‍රේමයේ සලකුණට අසමාන කරමි සාජහන්, නුඹ ගැන වදන් නොලියමි… ඇයගේ නාමයට ටජ්මහල බඳිති නිමවුම්කරුට ජීවිතෙත් අහිමි එතරම් ප්‍රේමයක් ළඟ වන්නේ කෙලෙසද සැහැසි… බහුතරය වැයුවා මිස රජ වරුණ පළඟැටි දිවි නහ ගත්තාට දැල්වෙන...

තුරු වියන් මත දළු ලන්න ගෙන්දගම් පොළව සනසන්න වලාකුළු දූලි මැඩලන්න කැකුළු මල් යළි පුබුදන්න විඩාපත් ගත සිපගන්න වැටෙන කඳුළැල් සේදෙන්න කාටවත් වෙන නොපෙනෙන්න අහස නුඹ වැසි වස්සන්න…

පුරා වසරක අවසන් සුසුමත්, නැවුම් වසරක කුළුඳුල් පැතුමත් නත්තල් අසිරිය සමඟින් මුසු වූ, සුන්දර සිතිවිලි අවදි කළා වූ සීතල සුළඟින් කියා පාන්නේ, ලෝකෙම මදකට ගිමන් හරින්නේ තුරු ලතාවන් අතරින් මතු වන, ආගන්තුක විහඟුන් පියාසලා යන හිමිදිරි උදයම මනරම් වුවාට...

කවියකට අමුණන්න පද ගොතා මවන… බැගෑපත් විරාමෙට නෙත් කවුළු අරින… පතොක් කටු උල් කරන හිතට පිනි ඉසින.. අමෘතය පරදවන දිව ඔසුව වැස්ස…

අහසක් සොයමින් නිතී තනි වලාකුළු ඇතී හිත ඇගෙ රළු නැතී ලැබුණු මුල් පෙම නැතී සඟවාගෙන ඇතී ප්‍රේමයක චරිතයක් නැතී හීන දැක ඇතී කවුරුත්ම එහි නැතී හිතුවට ඵලක් නැතී අහසක් එහෙම නොම ඇතී කළු වලාකුළු ඇතී අහසක් මග බලා ඇතී

කෙළවරක් නැති අනන්තයක පුරෝගෙන හීන කප්පරකට කවදා යන්න ලැබේවිද තුම්මුල්ලේ ඇවිදින්නට… රොත්ත පිටින් එකතු වෙලා එකට එක් වී හිඳින්න වසන්තයක් කවදා එයිද ජීවිතයම විඳගන්නට… කිරිකෝඩු අපි තාම මතක පොදි එක්කරන්න ආසයි එක්‍ රොක් වෙන්නට තුම්මුල්ලේ අහස...

හුරු පුරුදු ලෙස හැඟුණ නාඳුනන මදහසක සේයාව රැඳී ඇත මතක අමතක කොණක නොකියාම හිතට විත් නික්ම ගිය නොකියාම නින්දත් නොනිදත් අතර මැද හීනයක…

Stars you are wonderful, Even when in darkness You still manage to shine, Giving us wholesome views Just like stars, We have to shine ourselves Even though in darkness, People shine like stars Lighting the whole world, With their courage and grace...

අහසම කළු කරන් වැහි වැටෙන දවසක එකපාර මතක් වුණ රසබරම මතකෙක සිහින පොත දිගහැරී පිනි වැටුණ පලසක හොඳටම ලියවුණේ නිදිමතම හවසක

අහස නුඹ මා හට නිදහසේ කිරිල්ලියක ලෙස නිදහසේ සරන්නට දී බලා හිඳි දා සිටම නුඹේ සොඳුරු ප්‍රේමය ද රුදුරු ප්‍රේමය ද ඉවසීමෙන් වින්දෙමි මියෙන තුරුම අහිතක් නොසිතාම එයම පමණක් විඳින්නෙමි

හිමිදිරියේ ඇසෙනා නැවුම් හඬට හිරු කිරණ ද තවත් ප්‍රියයි ලතා, වෘක්ෂ මුදුනක සිට ඇය ගීතයකින් ලොව පුබුදයි මල් පිය මත දැවටුන පිණි නෙත් දසුනට සිසිල පොවයි තුරු අතරින් ගලන හඬක් සවනට ගී මිහිර බෙදයි වෘක්ෂ ලතා අතු අතරින් ඇගේ නාද ගලාන එයි විහඟකි ඇය ගයන හඬින්...

ඉඩෝරයේ පිපුණු හත්පෙති මලක් අවාරයට පැහුණු හෙරලියක් සන්තාප නගන කුහුඹුවෙක් තාමත් ඇහෙනවද නාස්පොලු කඩන් යන ගංවතුර අස්සෙ බත් පැකට් එක ගන්න පෝළිමේ ඉද්දි අයවැයත් වැඩි ඡන්දෙන් සම්මතයිලු…

නාඳුනනා සිත් දහසක ප්‍රාර්ථනා ඉටු කරන්නට පොරොන්දු දී ගව් ගානක් දුරින් ඉඳන් නුඹ කඩා වැටෙද්දී දැන සිටියා දැවී මියැදීමට සැරසෙන බව කැප කළේ නුඹ දිවියම අනුනට එනමුදු නුඹ වෙනුවෙන් එක් කඳුළැල්ලක් නොවැටෙද්දී මෙසේ පුද දෙමි නිහඩ විරුවෙකුට තුති…

උසාවිය නිහඬ වී නෑ මුකුත් වෙනසක් ස්වාමිනී වරදකරු මම වෙමී නැවතත් කඩ කෙරුණු වගන්තිය ඇප ලබා අවසන් හදවතේ විත්තිකරු නිදොස් කොට නිදහස්

No one, literally no one will make you feel the way they do. Their warmth being your safest blanket, Their hands encircling you in the safest place, Their ears always on the wake for you, They themselves being the dearest existence!

ඈත පෙර දිනයක, ලැබුණි මම නුඹට, නුඹේ පෙර පිනකට… දැනුණු විට හිතට කම්මැලි නොකෙරු විට ගෙදර වැඩ පන්තියේ… නුඹ සොයා ආවෙමි ඉන්න බෑ යැයි කියා පන්තියෙ… සිනහ, කඳුළැලි මැද්දේ බැනුම්, ගුටි බැට, රණ්ඩු අස්සේ… හීනයකි මට ගෙවී ගිය කාලේ… ගතින්...

මිතුදමේ සැබෑ අරුත කියා දුන් නුඹ විටෙක මවක් තවත් විටක සොයුරියක් වූ නුඹ සිතින් තනි වූ බොහෝ විට මා අසලින් සිටි නුඹ ජීවිතයේ අනේකවිධ දුක් කම්කටොලු වලින් විඳ වූවා… ඉතින් සොයුරිය මා නුඹෙන් පතන්නේ මේ ගෙවෙන්නේ නුඹේ වසන්තයයි ඉඩෝරයක් නොතිබූ ලෙසටම වසන්තයේ...

කඳු කඩන් වැටෙන බව – දැන දැනත් වැසිවලට මේඝයෙන් පලා එන – රැලිවලට උර පෑම ප්‍රේමයකි සොඳුර – නිහඬවම නැසී යාම වැටෙනෙ ඒ කඳු වලත් – වේදනා උසුලා ඔහොම දරාගෙන සිටීමත් – පොළෝ තලයෙත් හැටියි ප්‍රේමයකි එයත් – නිහඬවම විඳවීම ගිනි...

දුර ඈත දවසකට හිත හෙමින්                         දුවයි නුඹ දෑත ගත් දිනය නෙත් කොණක           මැවෙයි ඉණ ගාව රැලි සේලෙ එදත් හරි       ...

හිතට එන පද ඔහේ ලියුවා මක්කරන්නද නොගැලපෙනා පද නොමක තැබුවා හිතු මතේටම පිටු පුරා පද ලිය ලියා කැපුවේ දුක දරා ගන්නට කවියෙකු නො වූ මා වචන පද ගැලපුවා හිත නිවන්නට

ඇරයුම් ලැබ වස් වසනා තෙරුවනෙ මහ සඟ නැමදා බුදුන් දෙසූ දම් වඩනා උතුම් මහා මඟුල උනා අවසන වස් විසූ වෙහෙර පුරා බබළනා දම් සුව සමඟ කැටිව මන බන්දන බලන් සකිය පූජා බෙල ගමට වඩින කඨින සිවුර පේවී පඬු පෙවූ පිනෙන අනුමෝදන් වනු හැමදෙන උතුම් බුදුන් නැමද සිතින….

සඳ නිදන රෑ ලියමි රහසින් වැටෙන සඳ කෙමි මල් ලියන් ගෙන් මතක වල ගිලෙනා අහස් දිය කියාවී ප්‍රේමයට විසඳුම් තනි මලක් තනි වී නොමැති නම් සඳ දියත් උතුරා ගිහින් දැන් ප්‍රේමයේ වැට මතින් එපිටට ගලන ප්‍රේමයද තහනම් එන්න නොහැකියි පියවි මනසට ප්‍රේමයේ තනු මැකුව වරදට...

නිස්සාර හීනෙක ඇලෙමින් ගැටෙමින් වෙන් වීම පෙනි පෙනිම ආලවන්ත වුණු කිසිදාක පර නොවුණු සකුරා මල… මිදොරියේ දොරකඩ දී බැඳුණු ප්‍රේමයේ නමට සුවඳ පමණක් ඉතිරි කොට නික්ම ගිය දෙවොන්දරාසංට යළි කිසිම දාක නකජිමාවේ දී හැරුණු කොට මුණ නොගැහෙනු ඇත ඒ සොඳුරු...

ගසක් ලොකු වෙන්නේම සෙවණ සිසිලස දෙන්න පුංචි ගස් වැල් තමයි නිවන්නේ කුසගින්න වටී තණපත් පවා නො වෙනස්ව එක ලෙසට බිම වැටී දිරා යන පඬු පාට පත් වුවද

හැඟීමක් අල්ලාන අකුරු කරවන… ඉඳ හිටදි හැඬීමුත් නැතුවාම නොවෙති… සැර වැරෙන් බැරි තැනදි කඩදහිය දෙකඩ වන වචන බොහොමයක් ඉක්මනින් ලියති… ක්‍රියාවෙන් බැරි කලදි හැඟීමෙන් හෝ රකිති… බැඳීම් බෙදීම් ලියන කවියනි, හිතවතුනි… කවියන්ට හොඳටෝම පිස්සු…

විදුලි පංකාවල වට ගණන් කරමින් ඇතිරිල්ල හැඩි කරන සරාගී ගැහැණියකි ඈ අතෙහි මිල අධික බෙහෙත් තුණ්ඩුවකි

පිනෙනි පින්බර දෝත නගනා සිහිනෙකිය පා පියුම් බැඳෙනා යන්නටය මේ ගමන සැරුනා වඳින් ශ්‍රී බුදු පාද තොසිනා වෙහෙස වූ කලි නොහැඟෙනා වූ සිරිපතුල වඳිනටම පේ වූ පාද නැගෙනා සිත්රු මන වූ යන්ට පෙරු පෙරුමන්ද සිහි වූ මෙයැයි හැම බොදු සිතෙහි පැතුමත් රැගෙන සද්බැව් ගෙවා...

කාශ්ටක සුළං රැල්ලක ගැටුණ ලුණු රසක් මත ආශ්‍රෙට ළඟා වන්නට නොලැබ ඉඩකඩක් තව වාරකන සුළං අව්වක පෙඟී මැකෙන හවසක මාවතක නිසල මුල්ලක වැතිර මියෙන මොහොතක ප්‍රාර්ථන භරිත හදවත ගැහෙන ඉමට නුදුරුව ලියා නිම නොකළ හසුනක තිතක් – හිස්තැනක් – මම

සඳ කුමරිය හැර ගියමුත් කළු අහස කිසිදින තනි කළේ නැත තරු කැකුළු නුඹ ඇය ඇති දා නැති දා දිගු රැය එකට ළඟින් රැඳුනි සැම දින වෙනසක් නොකොට සඳ කුමරිගෙ රූසිරි ගැන කවි ගෙතුනා ඇය වටකොට නෙක උපමා පටබැඳුනා තරු රෑනට ගී පද වැල් නැත කිසිදා සඳ අහසේ නැති දා නම් හොඳ කීවා

දූවිලි වළා කැටි අතර පොරබඳින නෙතු රිදුම් දෙයි රතුව සිඳී ගිය වැව ද කියයි දුක්බර කතාවක් තනිව ඇටසැකිළි මෙන් කොළ හැලී කනාටුව දුක උහුලන වෘක්ෂ නැත ජල පහස සහ අහර තැන තැන වැටී මියෙනා ජීවිත කියයි ශාපලත් ඉඩෝරයෙ තරම

Never did I ever think that writing would be the hardest thing ever for a person who confided in, leaned on penning their thoughts. Met with a block, trapped inside a maze, hard to reach the day when thoughts would flood in smoothly. At least I...

වැහි කෝඩ වැටෙන මන්දාරමේ ඇස් අස්සෙ නලියන කඳුළු බිංදු උඹ නමින් හැමදාම වැටෙනවා නොනවත්වාම… මතක මං පෙත අවුළුවා උඹ ගිහින් ඉන්න හැටි ඔහොම පුදුමයකි මට තවම… පේ වෙලා කළ පෙමට හීනයක් වෙලා නතර වුණ වටිනාකමක් නැති වටිනම දේ උඹේ ආදරය…

කාලය ඔබ මට මුණගැස්සුවා මෙන්ම ඔබ මගෙන් වෙන් කොටද ඇත… කාලය මට එය ලබාදුන්නා මෙන්ම එය මගෙන් උදුරා ගෙනද ඇත… කාලය මට සතුට මෙන්ම වේදනාවද ගෙනවිත් ඇත… ඒ අතරතුර, කාලය වේගයෙන් ගෙවී ගොස්ද ඇත… එකී කාලය තුළ, කාලය විසින්ම මා බොහෝ දුරක්...

කාලය ගෙවී ගොස් ඇසුණා අසනීප බව ඔබට විමසන්නට ඔබේ තතු නොහැක ඒමට පෙර සේම මන්දාකිණියෙනුත් එහා ඉම සිට හරිත පැහැයෙන් පිරිපුන්ව සියල් මන්දාකිණි අතර සිත් දිනා ගෙන රජ වූ විශ්වයේ රජතුමනි පවසන්න දරුවන්ට රැක දෙන්න ඔබේ ප්‍රාණය පෘථිවිය…