හැඩකාරි නුඹ මගෙ දෝණියේ නොදුටුවත් නුඹ මව් සෙනේ අරලියා ගස යට ඉඳ නුඹේ මවත් සිනහේ සඳ සේ සිනාසී වට පිට බලබලා කිරි සොයා හඬද්දී නුඹ ඉකි ගසා පිය දෙතනෙ කිරි නැති නිසා දැවුනි මා නෙතු බොඳ වෙලා නුඹ මගේ ප්‍රාණය...
Tag - Flash
මෙදා අවුරුදු
කපුටෝ එක ඕසෙට පෙළගැහිලා උන් තාමත් නෑ සිංදු කියන්නේ රබාන හඬවන්ට පදමට ගින්දර නෑ ලිප් බොක්කේ අළු සුවඳටවත් ඇවිත් පලයං කෙවිලියනේ… ගිනි අව්වට රත් එරබදු දා වෙලා හොරෙන්ම රෑට මිනී මල් පිපෙනවා හීතලේ...
ඇයයි නැගණී
වයසින් නම් බාල තමයි මටත් වඩා ඇය එකම අත්තේ මල් නොවුණට මාත් එක්ක ඇය එකම ගහේ මල් වුණා අපි අපේ පෙර පිනකට අම්මා නොව මං ගැන තේරුම් ගත් හොඳම කෙනා ඇය
ඇය නමින් අම්මා
කප්පරක් හීන පුරෝගෙන සිහින පසුපස හඹා යන ම නෙතඟට නිදිවර්ජිත රැයවල් හුරුපුරුදුය පෙරදාටත් වඩා පොදි ගැහෙන හීන එකිනෙක අහුලාන පියමං මග විඩාබර මුත් තනි නොතනියට නිදිබර ගැහෙමින් දොරකඩ පාමුල ම දෙස බලා හිඳින නුඹ...
නිවන සොයා යන තෙරණියනේ
කෙලෙස් ගං තෙර නිමාවක් නැති එතෙර වන්නට පෙරුම් පුර ඇති අවිඳු අඳුරක නිසරු සසරක සතුට සැනසුම මිරිඟුවක්… දියණි, පෙම්වති, පතිනි, මව් බැමි බිඳ දමා භව තරණයක වඩින ඈ යශෝදරා කුල පින්සාර කුසුමක්… දරදඬුම රළු කලු...
යළිත් මගේ වන්නට වූ පෙම් ඇරයුමයි
හද රිද්දන කතා නම් බෝමයි ඒ අතරත රැඳුණු සිනහවයි මුව මඬල සරසනා ලතාවයි ඔහු වින්දෙ හැම දේම තනිවමයි පෙම් කළ සිතට ඇඳි රූ රටාවයි සිත් මත්තෙ වූ නොකී කතාවයි දෙතොලත රැන්දු බැව් නම් සැබෑවයි යන තෙක්ම නෙදනී ඈ...
සන්සුන් සිතින් පෙර මග ඉමි බලන්
බාල වියට සමු දී ආවා කෙමෙන්, හිඳියි සුන්දර යෞවනය ගෙවමින් දුටුවෙයි බඹරුන් පෙමින් වෙලි මලක, සිතුනා විසය ද මුන්ටත් මේ දිනෙක දුටුවා රුවක් කිසිදා නොදුටු වරෙකම, ගැටුණේ මනසට දෙනෙතයි ඇගේ ඒ වෙලෙහිම සුන්දරයි...
නිමාව ද ප්‍රේමයක
අහම්බෙන් හමු වීම ප්‍රේමයක ඇරඹීම මතක පිටු අතර හිඳ ඉකි බිඳී හැමදාම එකිනෙකට නුරුස්සන සිතුවිලිය සැනින් සැන විරසකය සිතින් සිත දුරස් විය ටිකෙන් ටික උත්සාහය රැක ගන්න බැනුම්පිට බැනුම් මැද එහෙත් නැත ඉවසීම...
හුරු පුරුදු තරුවක්
කඩා වැටෙන තරු අතර දුටුවෙමි එක් තරුවක් හුරු පුරුදු… කලකට පෙර අහස බලනවිට අහස විසින් රැක ගත් තනි තරුවක්… අනවසරයෙන්ම අහසෙන් වෙන් වී අකමැත්තෙන් කඩා වැටෙන…
සිතුවිල්ල
එකම අහස යට දෙතැනක ඉඳගෙන තරු ගනිමු ද අපි එකම වෙලේ… දකුණු කුරුසියෙන් මට මග කිව්වෙම ඔබ දෙසටයි නිරන්තරේ… අහසේ උන්නු ඔරායනුත් මට නුඹ නිති සිහි කෙරුවේ… හැඩි දැඩි නුඹට ඔරායනුත් දෙවැනියි මගෙ සිත්...
ආයේ නොලියමි
ඔබ ලැබෙන තුරු වියවුලෙන් මමයි දුක්බර කවිය ලීවේ මගේ අත ඔබ ගන්නා තුරා වින්ද වේදනා කවිය වූයේ දිනෙක ඔබ මා පැතුව දිනයේ හදේ වියවුල් වියැකුණේ ඉඳින් කෙලෙස ද විරහ කවියෙන් යලිත් මා කවි ගොතන්නේ
අවසරය
වැටෙන හැටි දහඩිය කඳුළු කැට මහ පොළොව තෙත් වෙන තරමට දුටුවෙ නැහැ කිසිවිට වෙහෙස වෙන හැටි පියෙකු මුදලට දරදඬු පිරිමි හිත යට සෙනෙහස ගැලුවා දෝණිට කාලය මැවූ වෙනසට අවනත වීය මා ටිකෙන් ටික අවසර දෙන්න මට නුඹගෙන්...